เส้นทางที่ไม่อาจบรรจบ

"เราเลิกกันเถอะ"

คำพูดนั้นของแพรดาวทำให้ห้องเงียบสงัด ภูผาที่นั่งอยู่บนโซฟา เงยหน้าขึ้นมองเธออย่างตกตะลึง เขาไม่เคยคาดคิดว่าประโยคนี้จะออกมาจากปากของหญิงสาวที่อยู่ข้างเขามาตลอดสิบปี

"แพร... พูดอะไรน่ะ? นี่มันเรื่องตลกใช่ไหม?" เขาถามขึ้น น้ำเสียงเจือปนด้วยความไม่เชื่อ

แพรดาวยืนอยู่หน้าประตู ร่างบอบบางของเธอที่เคยอ่อนโยนเต็มไปด้วยความเด็ดขาด เธอกอดอกและถอนหายใจยาว ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น "ฉันพูดจริง ๆ ภูผา เราเลิกกันเถอะ"

ภูผานิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะลุกขึ้นเดินตรงเข้ามาหาเธอ "เกิดอะไรขึ้น? ทำไมถึงพูดแบบนี้? ฉันทำอะไรผิด?"

แพรดาวหัวเราะเบา ๆ แต่มันไม่ใช่เสียงหัวเราะที่มีความสุข "นายถามว่าทำอะไรผิดเหรอ? หลังจากที่นายเจ้าชู้ไปทั่วมาตลอด นายยังไม่รู้ตัวอีกเหรอ?"

ภูผาชะงัก "ฉันแค่... ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ มันแค่... บางครั้งฉันก็แค่..."

"แค่เผลอ?" แพรดาวขัดขึ้น น้ำเสียงของเธอเริ่มแหลมคม "แค่เผลอไปกับผู้หญิงคนแล้วคนเล่าใช่ไหม?"

"แพร ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ เธอรู้ว่าฉันรักเธอ ฉันแค่..." ภูผาเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน แต่คำแก้ตัวเหล่านั้นดูไร้ความหมายในตอนนี้

แพรดาวส่ายหน้า "มันสายไปแล้วภูผา สิ่งที่นายทำมันมากเกินไป ฉันไม่อยากทนอีกแล้ว"

"แต่เรามีกันมาตั้งสิบปีนะ แพร เราผ่านอะไรมาด้วยกันมากมาย เธอจะทิ้งทุกอย่างไปเพราะเรื่องนี้เหรอ?" ภูผาถามด้วยความร้อนรน

"สิบปีที่ฉันทนกับนาย และทุกวันที่ฉันรู้สึกเหมือนโดนทรยศ ฉันไม่สามารถอยู่ในวงจรนี้ได้อีกแล้ว" แพรดาวตอบอย่างเด็ดเดี่ยว "ฉันจะไป... นายต้องปล่อยฉันไป"

"แพร..." ภูผาเรียกชื่อเธออีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่มีคำตอบกลับ

แพรดาวก้าวออกจากประตู โดยไม่หันกลับไปมอง คนที่เธอเคยรักมากที่สุดได้กลายเป็นคนที่เธอไม่สามารถอยู่ด้วยได้อีกต่อไป

ภูผายืนนิ่งอยู่ตรงนั้น หัวใจของเขาเหมือนถูกบีบจนเจ็บไปหมด ความเงียบเข้าครอบงำทุกอย่าง เขาไม่เคยคิดว่าวันนี้จะมาถึง วันที่แพรดาว หญิงสาวที่อยู่เคียงข้างเขามาตลอดสิบปีจะตัดสินใจจากเขาไปแบบไม่หันกลับ

"ทำไม... ทำไมถึงต้องเป็นแบบนี้..." เขาพึมพำกับตัวเอง มือกำแน่นด้วยความหงุดหงิดใจ ไม่ใช่แค่กับสถานการณ์ตอนนี้ แต่กับตัวเองที่เป็นต้นเหตุให้ทุกอย่างพังทลาย

วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ภูผาพยายามใช้ชีวิตต่อไปตามปกติ แต่เขากลับรู้สึกถึงความว่างเปล่าทุกครั้งที่กลับมาบ้าน ไม่มีเสียงหัวเราะของแพรดาว ไม่มีอาหารที่เธอเคยทำ ไม่มีใครคอยดูแลเมื่อเขาเหนื่อยจากงาน

แพรดาวกลายเป็นความทรงจำที่เขาพยายามจะลืม แต่กลับยิ่งจำมากขึ้นทุกครั้งที่หลับตา

------------

ด้านของแพรดาว ชีวิตใหม่ของเธอค่อย ๆ ก่อตัวขึ้น เธอหันมาดูแลตัวเองมากขึ้น ทั้งร่างกายและจิตใจ เธอกลับมามีความสุขที่ได้อยู่กับตัวเอง เริ่มต้นทำสิ่งใหม่ ๆ และออกไปสู่โลกภายนอกที่เธอเคยหลีกหนี

ไม่นานนัก เธอก็ได้พบกับภูผาอีกครั้งโดยบังเอิญในงานเลี้ยงหนึ่งที่เธอไปกับเพื่อน ๆ เธอเปลี่ยนไปมาก จนภูผาแทบไม่เชื่อว่านี่คือผู้หญิงคนเดิมที่เคยยืนร้องไห้ต่อหน้าเขาในวันที่เธอขอเลิก

ภูผามองแพรดาวที่กำลังยืนคุยกับคนอื่นอย่างมั่นใจและสดใส เขารู้สึกถึงความผิดพลาดที่เขาทำหล่นหายไป สิ่งที่เขาเคยมีในมือ แต่กลับละเลยมัน

เขาตัดสินใจเดินเข้าไปหาเธอ

"แพร..." ภูผาเรียกชื่อเธอเบา ๆ ขณะที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

แพรดาวหันมามองเขา ใบหน้าของเธอแสดงออกถึงความสงบและไม่สะทกสะท้าน "ภูผา"

"เธอดู...เปลี่ยนไปเยอะเลยนะ" เขาพูด น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยความเศร้าและความเสียดาย

"ฉันแค่กลับมารักตัวเองมากขึ้น" แพรดาวตอบเรียบ ๆ แล้วส่งยิ้มเล็ก ๆ ที่ดูไม่หวั่นไหวเหมือนเคย

"ฉัน... คิดถึงเธอ" ภูผาพูดออกมาอย่างตรงไปตรงมา เขาหวังว่าเธอจะตอบรับหรืออย่างน้อยก็แสดงท่าทีอะไรออกมา แต่เธอกลับนิ่งเฉยเหมือนทุกอย่างในใจเธอถูกปิดตายไปแล้ว

แพรดาวมองเขาอยู่สักพักก่อนจะพูดว่า "ภูผา... สิ่งที่เรามีมันจบไปแล้ว เราเคยมีช่วงเวลาที่ดี แต่ฉันไม่ใช่คนเดิม และนายก็ไม่ใช่คนที่ฉันต้องการในชีวิตอีกต่อไป"

คำพูดของเธอเหมือนหอกทิ่มแทงหัวใจของเขา ภูผารู้สึกเหมือนถูกตัดขาดจากทุกสิ่งที่เขาคิดว่าเขาจะยังมีโอกาสได้คืนมา

"ฉัน... เข้าใจแล้ว" ภูผาตอบเบา ๆ เขาพยายามจะเก็บซ่อนความเจ็บปวดไว้ภายใน

แพรดาวพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะหันหลังเดินจากไปอีกครั้ง ครั้งนี้เขารู้ดีว่าไม่มีวันที่เธอจะกลับมา

----------------

วันนั้นเป็นวันที่ภูผาเรียนรู้ว่า บางครั้งการแก้ไขสิ่งที่ผิดพลาดมันก็ไม่ง่าย ความรักที่ครั้งหนึ่งเคยคิดว่ามั่นคงก็อาจพังทลายได้เพราะการละเลยและเส้นทางของเขากับแพรดาว ก็ไม่อาจบรรจบกันได้อีกแล้ว

ภูผายืนมองแผ่นหลังของแพรดาวที่ค่อย ๆ เดินห่างออกไป เขารู้สึกเหมือนถูกฉีกทิ้งไปทีละชิ้น ความเจ็บปวดที่เขาคิดว่าจะผ่านพ้นไปกลับยิ่งหนักหน่วงขึ้นเมื่อเห็นเธอกลายเป็นคนที่มีชีวิตใหม่ที่สดใสและไม่มีเขาอยู่ในนั้น

เขาอยากจะตามเธอไป อยากจะพูดอะไรสักอย่างที่อาจทำให้เธอเปลี่ยนใจ แต่ก็รู้ดีว่านั่นคงไม่มีความหมายอะไรอีกต่อไปแล้ว แพรดาวไม่ใช่ผู้หญิงคนเดิมที่เขาคิดว่าจะสามารถดึงกลับมาได้ด้วยคำขอโทษหรือคำอ้อนวอน

ภูผายืนอยู่ตรงนั้นอยู่พักใหญ่ก่อนจะตัดสินใจเดินออกจากงานเลี้ยง รู้ดีว่าสิ่งที่เขาเคยมี ไม่ว่าจะเป็นความรักหรือความสัมพันธ์กับแพรดาว มันได้จบลงไปนานแล้ว แต่เขาเพิ่งยอมรับมันได้ในวันนี้ วันที่เขาเห็นว่าเธอกลับมาเป็นคนที่สมบูรณ์แบบและแข็งแกร่งอีกครั้งโดยไม่มีเขาอยู่ข้าง ๆ

---

วันเวลาผ่านไป แพรดาวยังคงเดินหน้าชีวิตของเธอต่อไป เธอพบกับความสำเร็จและความสุขที่เธอสร้างด้วยตัวเอง การเลิกกับภูผาทำให้เธอได้รู้ว่า ชีวิตไม่จำเป็นต้องยึดติดกับความสัมพันธ์ที่ทำให้เจ็บปวด เธอสามารถมีชีวิตที่ดีได้โดยไม่ต้องพึ่งพาใคร

เธอยังคงจำภูผาได้ แต่ความรู้สึกที่เคยเจ็บปวดกลับกลายเป็นเพียงอดีตที่เธอไม่สนใจอีกต่อไป ทุกสิ่งที่เคยทำให้เธอร้องไห้ ทุกคำพูด ทุกการทรยศ มันไม่ได้มีความหมายสำหรับเธอแล้ว เธอได้ก้าวข้ามผ่านมันไปแล้ว

แพรดาวเดินไปข้างหน้าต่ออย่างมั่นคง ในขณะที่ภูผาเริ่มตระหนักถึงสิ่งที่เขาสูญเสีย แต่ไม่สามารถหวนกลับไปได้อีกแล้ว

สุดท้าย

ในชีวิต บางครั้งความรักก็เหมือนเส้นทางสองเส้นที่เคยเดินเคียงข้างกัน แต่เมื่อถึงจุดหนึ่ง เส้นทางเหล่านั้นก็แยกออกจากกัน คนสองคนที่เคยคิดว่าจะก้าวไปด้วยกันตลอดชีวิตอาจต้องแยกย้ายไปตามทางของตัวเอง

แพรดาวและภูผา ต่างคนต่างเรียนรู้จากความผิดพลาดและความเจ็บปวดที่พวกเขาเคยเผชิญ เส้นทางของพวกเขาอาจไม่บรรจบกันอีกต่อไป แต่สิ่งที่เหลืออยู่คือบทเรียนที่พวกเขาได้จากความรักครั้งนี้

และบางครั้ง การจากลาก็เป็นการเริ่มต้นใหม่ที่ดีที่สุดสำหรับทั้งคู่